අප්පච්චි

 * * *

කාලයක් කට පුක වසාගෙන හැම දේම බලාගෙන සිට අද දින සුරාන්තයට පත් වූ සතුට වෙනුවෙන් ලියමි. 

* * *

අපේ ගෙදර අප්පච්චිගේ නම මහින්ද ගුණසේකර. රටේ අප්පච්චි වෙච්ච මහින්ද රාජපක්‍ෂව ගෙදර අප්පච්චීට දිරෙව්වේම නැහැ. යුද්ධයක් දිනලා රටම මහින්දට හොඳ කියද්දිත් ගෙදර අප්පච්චි කිව්වේ,

"ඔය මිනිහාගේ හිනාව පිටිපස්සේ තියෙන්නේ හොර හිත" කියලාමයි.

 ඒ කාලේ මම ආඩම්බරයෙන් "මහින්දගේ පුතා මම" කියලා කිව්වේ රටේ අප්පච්චි ගෙන ඇති වූ ආඩම්බරය වගේම කරපු දේ ගෙන මට සතුටු හිතුන නිසායි. හැබැයි යුද්දේ දිනලා ටික කාලයක් යද්දී, යෝෂිත අයියාගේ වගේම නාමල් අයියාගේ සමහරක් වැඩ වලින් ඇති වෙච්ච කළකිරීම දෙගුණ වුණේ රට හරකෙක්ට තරම් මොළයක් නැති චිචී අයියාගේ දේවල් දැකලාමයි.

ඒ කාලේ රනිල් ගෙන මගේ හිතේ මහා පැහැදීමක් තිබුණේම නැති තරම්. ඉස්කෝලේ එකක් ය කියන හැඟීමට ඇරෙන්න මිනිහාගේ ඇති දෙයක් මම නම් දැක්කේ නැහැ. හැබැයි රටේ අප්පච්චීගේ පිහිටෙන් එක එක විජ්ජා පෙන්නපු, අප්පච්චිගේ වටේ හිටපු උන්ගේ යට හිටපු උන් ඇරපු පඩ දිහා මම බලාගෙන හිටියේ හිතේ වේදනාවෙන්.

අසාධාරණකම් දකින්න දකින්න, සමාජයේ එක පැත්තක් විතරක් අසාධාරණය සැප විඳිනවා දකින්න දකින්න සමාජය ගෙන විතරක් නෙමෙයි රට ගෙනම මට කලකිරුණා. ඊටත් වඩා සේරම වැරදි එළිපිට කරනවා දැක දැකත් පහුවදාට රටේ අප්පච්චී වැරදි කාරයින්වම සුද්ද කරද්දී අත්පුඩි ගහපු සෙට් එකකුත් දකිනකොට අනේ හුකේ.. කියලා හිතුණ වාර අප‍්‍රමාණයි. 

ඊලඟට රටේ අප්පච්චි කරලියට එනවා ජනාධිපතිිවරණයක් එක්ක. අනිත් පැත්තේ ඉන්නේ සරත් ෆොන්සේකා. එ් පාර මට ජන්දේ නැති වුණත් මම රටේ අප්පච්චී වෙනුවෙන් සපෝට් කරනවා. රටක් බේරාගත් මිනිසාට කළගුණ සලකන්නයි එහෙම කරන්නේ. හැබැයි මේ වෙද්දි අප්පච්චිත් සැහෙණ වෙනස් වෙලා. එ්කට මොකද ගෙදර අප්පච්චී නම් තාමයි කියන්නේ  " ඕකා මහා හොරා කියලාමයි". ජන්දේ ඉවර වෙලා සරත් ෆොන්සේකාගෙන් පළිගන්න දේ අපි ඉක්මනට අමතක කරනවා.

කාලය ටිකෙන් ටික යනවා. වටිනා ජීවිත එක දෙක මැරෙන්න ගන්නවා. උගත්තු රට යනවා. මොඩයෝ වැඩ දානවා. කොටින්ම කිව්වොත් කොසොල් රජ්ජුරුවෝ දැක්ක හීන සෙට් එකම දැන් එළි පිට පේන්න අරන් තියෙන්නේ.

මේ කාලේ තමයි මනියා මට අනුර කුමාරගේ කතා ටිකක් පෙන්නන්නේ. මට මතක විදිහට පළාත් පාලන ජන්දේ ලං වෙන හින්දා කලින්ම ජේ.වී.පී එක අලුත්ම ප්ලෑනකට අනුව වැඩට බැහැපු කාලයක් ඒක. ඉස්සර වගේ "දියව් දියව්", "හකුලාගනිව්" නොකියා මොළේට කතා කියන, හිඟා කකා හරි ලොකු උන්ට කඹුරන මානසිකත්වයට පාර පිට පාර ගහන අමුතුම විදිහකින් තමයි අනුර කුමාර කතා කලේ. හැම වෙලේම අනුර කුමාර කිව්වේ... " හිතන්න, ඇයි අපිට මේවා හිමි නැද්ද? අපි ලබා උපන් හැටි කියලා හැම දේම තවත් ඉවසනවාද?" කියන එකයි. මේ කතා අහද්දී මොලේ ජුන්ඩක් හරි තියෙන එකෙක්ට තේරෙනවා තමන් කොච්චර චාටර් තත්වෙකද හිටියේ කියන එක. 

මම ජේවීපී උන එකට අම්මා සෑහෙණ ගේමක් ඇද්දා. කොහොමින් කොහොම හරි මම මගේ පළවෙනි ජන්දේ දෙන්නේ ජේවීපී එකට. එ්ක දෙන්නේ මහා පෙරලියක් කරන්න නෙමෙයි හැබැයි මහා පෙරලියක මුල්ම අඩිය විදිහට. එදා ජන්දේ ප‍්‍රථිපල කියද්දේ මායි මනියායි සතුටු වෙන්නේ අඩුම ගාණේ දශමයක් හරි අපි මේ කරන වහල් කම ගෙන තේරෙන උන් ඉන්නවා නේද කියන එක හිතලා. එදා ජේ.වී.පී එක ටාගට් කලේ තනිකරම තරුණ ප‍්‍රජාව. හොඳම මාධ්‍යය වුණේ සමාජ ජාලය. ආඩම්බරයි කියන්න ඒ කාලේ මගේ Profile එකේ මම දැක්කා අපි මේ ජීවත් වෙන බොරුව වෙනුවෙන් විරුද්ධ වෙන දෙතුන් දෙනෙක්ම. සමහරුන්ට සමාජයෙන් වෙනම පෝස්ට් හදලා මඩ ගහද්දි කෙල්ලෙක් වෙලාත් සමාජයේ වැරදි ගෙන කෑගහපු අය හිටපු එක ගෙන මම සතුටු වුණා. මේ වෙද්දි තැනින් තැන රටේ අප්පච්චි ට විරුද්ධව ටික ටික හිත් වලට ඇත්ත පේන්න පටන් අරන් තිබුණා.

මෙහෙම ටික කාලයක් යද්දී එදා "මා විශ‍්‍රාම ගිය දිනෙක මා සිටින ගිරුවාපත්තුවේ මැදමූලන නම් ගමට පැමින මා කල දේ අගය කරන්න" කිව්ව අප්පච්චි ආයෙත් චන්දෙකට ලැස්ති වුණා. ප‍්‍රබල විපක්‍ෂයක් නොතිබ්බ රටක අප්පච්චීට ගේමක් තිබුණේම නැහැ. මොනවා හරි හේතුවකට කවදාවත් හෙල්ලෙන්නේ නැතිවෙයි කියලා හිතපු කළු ගල් වගේ මිනිස්සු කඩාගෙන ඇවිත් එකට එකතු වුණා වෙනසක් කරන්න. මේ වෙද්දි රනිල් වික‍්‍රමසිංහ කියන මනුස්සයා තමන්ගේ ලොකුම වැරද්ද වුණ ලංකාවේ සමාජය තේරුම් නොගත්ත වරද හදා ගෙන තිබුණේ. එදා යහපාලනය වෙනුවෙන් රටේ අප්පච්චීට විරුද්ධ සේරමලා එකට එකතු වුණේ, තව දුරටත් අප්පච්චී බලය ඉල්ලන්නේ අපි වෙනුවෙන් නෙමෙයි කියන එක තේරුණ හින්දා. 

අප්පච්චි කරගත්ත අනිත් වරද තමයි එදා යුද්දේ දිනද්දී අත්පුඩි ගහපු අපි තවමත් අනුන්ගේ කීමට අපේ ජන්දේ එයාටම දෙයි කියලා හිතපු එක. එයාට අමතක වුණා ළමයි දැන් යමක් කමක් තේරෙන අය කියන එක. එදා Facebook හරහා අප්පච්චිට විරුද්ධව සටන් කරන්න තරුණ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ එකට සෙට් වුණේ අප්පච්චිගේ වටේ ඉන්න මාමලා සෙට් එක අපේ අලුත් පරම්මපරාවට කතා කරපු ඒ කැත විදිහ නිසාමයි.

එකම රටේ මිනිස්සු බයියෝ සහ ටොයියෝ විදිහට බෙදෙද්දි. දිනූ රට අනතුරේ කියද්දි. සිංහල රටේ සිංහල ජාතිය ගෙන ටොක්ස් දෙද්දි, අප්පච්චිගේ නියම දරුවෝ කියන විදිහට අපිත් රට පාවලා දුන්නා. එදා උනත් අප්පච්චිට නම්බු ඇතිව විශ‍්‍රාම යන්න අවස්තාවක් දීලයි ඒ දේ කලේ. එදාත් ගෙදර අප්පච්චී නම් කියන්නේ "ඔය හොරා ආයෙත් එනවාමයි" කියලයි

අප්පච්චි පැරදුනායින් පස්සේ එනවා කාලයක්. සෑහෙණ රට ගෙන හිතන, ජාතිය වෙනුවෙන් පණ දෙන සෙට් එකක් එළියට බහිනවා මේ කාලේ. මේ අතරේ එකෙක් දෙන්නෙක් ඉන්නවා ඇත්තටම ආගම ජාතිය වෙනුවෙන් කෑ ගහන උනුත්. හැබැයි බහුතරයක්ම ඉන්නේ බොරුවට කොණක් අල්ලන් කෑගහන උන්. ජීවිතේ සැඳෑ සමය හරවත් විදියට ගෙවන්න තැබුණු අප්පච්චීව කරේ තියාගෙන ආයිමත් අගමැති කරන්න හදන්නේ ඔය කියන සෙට් එකමයි. හැබැයි මේ පාර රටේ අප්පච්චි අපිටත් හිනා වෙලා අමුතුම විදිහකට එද්දිත් ගෙදර අප්පච්චිට තවමත් පේනේ හොරා හොරා විදිහටමයි.

මේ වෙද්දී ආයි පාරක් රටේ අප්පච්චිව පරදලා ගෙදර අප්පච්චි දිනලා තියෙනවා. තවමත් රටේ අප්පච්චිව පන්තියේ මොනිටර් කරලා හරි ජාතිය බේරාගන්න කෑ ගහන සෙට් එකකුත් ඉන්නවා. රනිල් 29 වතාවක් පැරදිලාත් පරාජයට කවදාවත් එක හේතුවක් ඇද ගත්තේ නැහැ. අනික 29 වතාවක් පැරදුණු මිනිහා 30 වෙනි වතාවට ඉල්ලුවෙත් එකම confidence එකකින්. අනික මේ පාර ජන්දෙදිත් ජේ.වී.පී එකෙන් මිනිස්සුන්ට කියන්න හදපු අදහස් ටික ඔලූවට ගියා නම් සෑහෙණ ප‍්‍රබල විපක්‍ෂයක් හැදෙන්න තිබුණා. හැබැයි එදා අනුර කුමාර නායකත්වය අරගෙන අලුතෙන් හදපු ඒ Trend එක තරුණ හිත් වලට සෑහෙණ ගිහින් ඉවරයි. ජේ.වී.පී එකේ අරමුණ බලයට එන්න නෙමෙයි. ප‍්‍රභල විපක්‍ෂයක් හදන්නයි. එ් දේ අද හෙට නොවුනත් කවදා හරි වෙනවා කියන එක මට විශ්වාසයි.

රනිල් දින්න එකට සතුටු වෙන මම ඉස්සරහට රනිල්ටත් වඩා හොඳ කෙනෙක් ආවොත් රනිල්වත් පරද්දන්න හිත හදාගෙන ඉවරයි. මොකද මට රටට අප්පච්චි කෙනෙක් තවත්  ඕන නැති නිසා. අද නම් ගෙදර අප්පච්චී ඉන්නේ සතුටෙන්. ඒකට හේතුව අද "මම මහින්දගේ පුතා" කියලා කියන්නේ එයා ගෙන ආඩම්බරෙන් කියන එකට වඩා තව දුරටත් "මහින්දයා හොරා" කියද්දී එයාගේ නම ගෑවෙන්නේ නැති එකට කියලා මට හිතෙනවා